روزهای پسرانه

  یک سؤال؛ آیا حقیقتاً همه‌ی کسانی که کودکی هم‌سن و سال پاره‌ی تن چهارساله‌ی ما دارند؛ روزی دو میلیون بار توسط نوگل‌شان احضار می‌شوند؟ یا بهتر بگویم جگرگوشه‌شان روزی دو میلیون بار صدایشان می‌زند؟ به راستی که مغزمان در حال تاول زدن است، از پـَس کله‌مان دود بلند می‌شود (به جان خودم داغ می‌شود) روزی به اندازه‌ی اندوخته‌ی چندین روزه‌مان کالری می‌سوزانیم مایی که باید به ما پول می‌دادند تا دو کلمه حرف بزنیم؛ حالا از صبح تا شب در حال فک زدن هستیم. از بس این پسر از ما سؤال می‌پرسد و حرف می‌زند و از ما حرف می کشد  نگویید که آست...

  از دیدنی‌ترین صحنه‌های بی‌بدیل این روزها: این‌که پسرک کوچک پا به پای برادرش که دائماً در حال دوچرخه‌سواری، موتورسواری و اسکیت‌سواری است؛ روروئک‌سواری می‌کند و ذوق مــــــــــی‌کند          + خدایا شکرت + خوش‌بختانه فضای خانه چیزی از پیست کم ندارد! + الحمدالله ویروس‌ها رفتند و حال مردان خانه خوب است (بنده از حمله‌ی ویروس‌ها جان سالم به در برده بودم)       ...

  لعنت به ویروس‌هایی که از اول فروردین تا همین لحظه دست از سر ما برنداشته‌اند؛ کوچک و بزرگ، شیرخوار و کودک هم سرشان نمی‌شود     ...